Zelfportretten maken

Gastartikel door Richard Terborg – Deze donkere (vrije) dagen is het leuk om een project te verzinnen dat je ook binnen kunt uitvoeren. En waardoor je ook nog eens beter leert omgaan met je apparatuur. Dat is voor mij de belangrijkste reden geweest om zelfportretten te gaan maken. In dit artikel vertel ik je graag hoe ik dat met (letterlijk) vallen en opstaan heb gedaan.

Canon 40d Sigma 10-20mm f6.3 1/250 iso100 – Richard Terborg

Ziek

Je moet altijd ergens beginnen. Voor mij was dat de dag dat ik grieperig en koortsig wakker werd en me maar heb afgemeld van het werk. Ondanks dat ik ziek was kon ik toch ook niet rustig blijven zitten, ook al voelde ik me belabberd. De drang om op Flickr (waar ik dagelijks iets probeer te plaatsen) toch te laten zien wat mij de hele dag had beziggehouden was te groot.

In dit geval was ik het meeste bezig met mijn ijskast en medicijnen. Na mijn camera een paar keer buiten de ijskast te hebben gezet en maar niet de juiste hoek te vinden, kwam ik op het idee de camera IN de ijskast te doen!

Ik zette mijn pas gekochte Sigma 10-20mm lens op mijn Canon 400d en plop die ging in de ijskast. Ik was ontzettend verrast met de uitkomst en de reacties die ik kreeg waren zo leuk dat ik de smaak te pakken had!

Canon 400d – Sigma 10-20mm f4.5-5.6 op 14mm – f9.0 – sluiter 1/13 – iso800 – Natuurlijk licht – Richard Terborg

2 dagen later deed ik het nog een keer. Dit keer vlak voor naar het werk gaan, toen de afvalbak naar buiten moest worden gebracht. Weer de Sigma 10-20mm, met de timer van mijn camera op 10 sec.

Ik heb de camera op de vuilniszakken laten rusten. Het middelste focus punt is bij mij altijd geselecteerd. Met een uitgestrekte arm heb ik de ontspanknop ingedrukt terwijl ik op en neer bewoog met mijn hoofd in de hoop dat het focuspunt hem zou pakken en de 10 sec teller begon af te tellen.

Canon 400d – Sigma 10-20mm f4.5-5.6 op 14mm – f10.0 – sluiter 1/13 – iso100 – Natuurlijk licht – Richard Terborg

Na deze 2e foto viel het kwartje en kwam ik op een leuke titel voor een serie foto’s. “Things looking at me” “Dingen die naar me kijken”. Wat begon als gewoon lollig laten zien dat je je niet lekker voelt is verder ontwikkeld naar steeds iets nieuws bedenken voor een serie. In welk object – dat me vaak ziet – kan mijn camera nog meer gestopt worden?

Veel was niet nodig. Overal waar ik kwam ging ik op zoek naar nieuwe plekjes.

Canon 400d – Sigma 10-20mm f4.5-5.6 op 11mm – f6.3 – sluiter 1.6sec – iso200 – Natuurlijk licht – Richard Terborg

Canon 400d – Sigma 10-20mm f4.5-5.6 op 10mm – f4.5- sluiter 1.6sec – iso200 – Natuurlijk licht – Richard Terborg

Richard Terborg

Strobisting

Zelfportretten maken gaat bij mij hand in hand met iets leren. Na de eerste succesvolle foto is de angst zelf met je eigen gezicht op een foto te komen wel voorbij. Ik wilde er iets meer uit halen. Voor mij was dat, dat ik bij elk portret iets nieuws wilde leren.

Na mijn eerste reportage flitsers gekocht te hebben, stuitte ik meteen op een probleem. Ik wilde ze heeel graag uitproberen, maar ik had geen model! Al snel ging ik het goedkoopste model gebruiken dat er was. Mezelf!

Scherpstellen & Zelfontspannen

Hier kwam ik een nieuw probleem tegen. Ik had geen camera trigger afstandsbediening/remote. Nu had ik dat als excuus kunnen gebruiken om niet verder te gaan en te wachten tot ik er één had, maar ik hou niet van excuses en vind dat je gewoon aan de slag moet gaan en moet werken met wat je hebt.

Richard Terborg

De techniek die ik eerder gebruikte in de serie “things looking at me” voldeed niet meer. De camera ontspannen met 10 sec timer en een uitgestrekte hand, camera op het middelste focuspunt, ging minder makkelijk als er een 50mm portret lens op mijn camera zat. Of als ik iets meer afstand wilde tussen de camera en de achtergrond.

Tennisbal

De manier waarop ik nu scherpstel is door een object op de plaats van waar mijn ogen komen te plaatsen. Mijn eerste oplossing was een bezem met een tennisbal! Die klemde ik tussen 2 stoelen. Daar kon ik dan op scherpstellen en vervolgens op de 10 sec timer van de camera drukken.

Rennen naar de locatie waar de bezemsteel is, deze opzij duwen voordat de 10 seconden voorbij waren, positie innemen en ook nog een pose aannemen. Je kunt je voorstellen dat dit met heel veel vallen, struikelen over statieven en stoelen gebeurde.

Flitsstatief

Later zag ik op Flickr dat een andere fotograaf zijn flitsstatief gebruikte. Dat was 10x makkelijker! Die hebben meestal een zilveren of koperen bovenkant en dit is prima om op scherp te stellen. Hij staat ook al op pootjes! Geen stoelen meer nodig om dingen tussen te klemmen en eenvoudig snel te verplaatsen naar buiten beeld.

Lichtstatief

Tot op de dag van vandaag gebruik ik deze methode van scherpstellen en zelfontspannen van mijn camera.

Sfeer – Photoshop

Ik wilde ook een nieuwe Photoshop truc leren. Hoe krijg ik filmsfeer in mijn foto’s. Dus bedacht ik de meest stereotype horrorscene die ik kon bedenken. Dit was een wc scene. De tegels, laag standpunt en licht van boven. Ik had in dit geval geen zin om met mijn gezicht erop te gaan. Want het ging immers alleen om de sfeerbepaling in Photoshop. Dus dat maakte het des te leuker.

Snel wat attributen door het huis gezocht. Vond een latex handschoen. Had graag nepbloed gebruikt, maar die wist ik nog niet goed te maken. Dit leverde het volgende plaatje op:

Canon 400d – Sigma 50mmf1.4 op f2.8- sluiter 1/20 – iso100 – Ik zit op de wc. Canon 430 ex op 35mm 1/4 power in een paraplu, tussen mijn benen en de paraplu staat open en naar beneden gericht – Richard Terborg

Hierna ben ik in Photoshop gaan spelen, tot ik precies had wat ik zocht. Na deze kwamen er nog 2, steeds weer met de hand, licht van boven en de sfeerbepaling met een attribuut.

Bij de 2e heb ik een beetje bloed gebruikt. Dit kwam na een Family Guy aflevering waarin ze een liedje zongen “the life of the wife was ended by the knife”, meteen na het horen wist ik dat het in deze serie zou passen.

Canon 400d – Sigma 50mmf1.4 op f2.5- sluiter 1/30 – iso100 – Strobist: 430 EX II in 43″ paraplu reflecterend deel rechts van onderwerp op 1/16 power 24mm met omni bounce en 1/2 CTO – Richard Terborg

Voor de Grand Finale wilde ik alles uit de kast halen. Grote pot bloed gemaakt en de hele badkamer onder gesmeerd. De zwarte vlekken in de wasbak zijn gemaakt met schmink. Ik heb dit wel vier keer moeten doen, tot ik het juiste beeld had.

Vier keer op vier verschillende dagen. Dus dag 1, hele badkamer vies maken, proberen proberen, maar niet de juiste foto’s krijgen, alles schoonmaken, week later nog een keer gedaan. Tot ik deze had en alles klopte. Sommige dingen kosten dus tijd, maar als je zelf model bent, dan kun je ook de tijd nemen.

Canon 400d – Sigma 50mmf1.4 op f2.0 – 1/100s – iso100 – Strobist: 430 EX II hoog rechts van onderwerp naar beneden gericht in 43″ paraplu. @1/64 – 24mm met omni bounce – Richard Terborg

Mudshovel bedenken

Naast animatie raak ik ook geïnspireerd door muziek. Ik had al de hele week het album van Staind – Mudshovel – op staan toen ik bedacht dat ik daar iets mee wilde gaan doen.

Een paar dagen later was mijn vriendin bezig in de tuin en zag ik de schep (shovel) staan. Wat modder bij gemaakt zodat het ook een Mud Shovel was. Omdat ik overal modder over de grond door het huis aan het verspreiden was, plaatste ik wat kranten op de grond. Toen dacht ik waarom ook niet als achtergrond? De kranten tegen de muur geplakt en ‘mud shovel’ is ontstaan.

Canon 400d – Sigma 50mm f1.4 op f2.8 – 1/250 iso100 – Strobist: 430 EX II into 43″ Westcott ingeklapte paraplu gefeathered links van camera @ 1/8 – 24mm + SB-24 in 60″ Westcott ingeklapte paraplu gefeathered rechts van camera @1/8 – 24mm – Richard Terborg

Zoals eerder gezegd probeer ik ook altijd iets te leren van een zelfportret. Ik had eerder de term “light feathering” gehoord. Hierbij draai je de reportageflitser of flits iets weg van je onderwerp. Dus niet direct gericht erop, maar iets ervoor. En zoals je ziet in de ‘making of foto’ is het allemaal op de vierkante meter gedaan, gewoon thuis!

Achter de schermen – Richard Terborg

How Deep:

Na het zien van een aflevering van de serie Breaking Bad kreeg ik opnieuw een idee. Daar werd een dialoog gebruikt over hoe je een crystal meth verslaafde bezig kunt houden. De acteur pakte een schop en begon te graven op een willekeurig plekje. De meth gebruiker kijkt er naar en begint te vragen. Omdat hij in een roes zit, kun je hem de taak over laten nemen. Zo hou je ze bezig, met naar niks graven.

De dialoog ging:
Why are you digging?
– You know why.
How deep do you think it is?
– Pretty deep. Want to help?

Na dit gezien te hebben kreeg ik meteen het idee voor een zelfportret (een selfie), doen alsof ik graaf midden in huis. Omdat ik geen zin had om de helft van mijn lichaam er af te Photoshoppen moest het in het trappengat/kruipruimte gebeuren.

Richard Terborg

Om het effect te krijgen van gespleten laminaat, ging ik op zolder zoeken naar oude stukken laminaat die we nog hadden liggen. Die heb ik gebruikt om een voorgrond te maken. Daarnaast heb ik wat stenen uit de tuin op en neer gesjouwd en wat zand over de grond gegooid. Wie zegt dat het eenvoudig is om een set te bouwen?

Nu moest ik nog wat leren. Want zoals je inmiddels weet doe ik geen selfies zonder echt iets bij te leren. Hebbes! Ik vond een bouwlamp. Het is me nog nooit gelukt flitslicht, met “natuurlijk licht” cq bouwlamp licht te balanceren. Dit zou een goed experiment zijn. Bouwlamp erbij in de hand. Flitslicht. Paar testjes en zo kwam deze foto er uit rollen.

Canon 7d / Canon 28mm f1.8 op f2.8 1/250 iso160 – Strobist: Canon 430 EX II + CTO Buiten gericht op deur en raam, Canon 430 EX II met Honl Snoot gericht op mij – Richard Terborg

Beperking

Door jezelf bepaalde beperkingen te geven komen de ideeën sneller, zoals bij mijn eerste serie. Na een titel gevonden te hebben van dingen die naar me kijken, ging ik veel gerichter zoeken.

Richard Terborg

Bij ‘de hand’ precies hetzelfde. Door een beperking te hebben – het is een hand, er moeten tegels op de foto, licht moet van boven komen en het moet een horror drama attribuut hebben – kun je veel gerichter te werk gaan.

Als dan ineens een titel op tv of op de radio langs komt met: “The life of the wife is ended by the knife” link je dit veel sneller met je lopende concept. Ik heb dan een titel, en de belichting, locatie. rest nog alleen een hand en een attribuut.

Locatie

Vaak hoor ik als excuus van andere fotografen dat ze geen locatie hebben om zoiets te doen. Voor de oplettende lezer, alle bovenstaande foto’s zijn op 1 locatie gemaakt. Mijn huis. Na 4 jaar probeer ik nog steeds elk nog niet benut hoekje te gebruiken. En ik heb ze nog lang niet allemaal gehad.

Door deze beperking komen ook de ideeën los. Je gaat op zoek naar dat plekje of dat hoekje dat je nog niet heb gefotografeerd en denkt na over hoe het anders kan. En je hoeft er niet op vast te lopen.

Einde / Workshop

Inmiddels maak ik ze lang niet meer zo vaak als vroeger. Maar als ik ergens langs loop en ik zie een interessant element, dan vraag ik me nog altijd af of dit een leuke selfie zou maken. Ik trek nu door wat ik deed met zelfportretten voor mijn fashion werk. Dezelfde manier van werken met denken en ideeën/concepten ontwikkelen, maar nu wel met een model.

Canon 7d – Sigma 10-20mm – f22 iso 1/80 iso 160 – Richard Terborg

Op 12 januari en 16 februari 2013 geef ik twee workshops in Almere. Hierbij leg ik verschillende flitsbelichtingen uit en gaat het ook over mijn zelfportretten projecten. Aanmelden kan op www.richardterborg.com/workshop.

Mochten er nog vragen zijn, aarzel niet om een e-mail, tweet of Facebook bericht te sturen. Ik antwoord altijd op alle vragen en help mensen graag verder met hun projecten.

Richard Terborg is fashion fotograaf uit Almere. Naast het fotograferen van modellen voor kleding- en accessoiremerken of eigen projecten geeft hij ook workshops. Je kunt hem volgen via Facebook, Twitter en zijn eigen website.